Bu başlık gözünüze değdiği an zihninizde belirmeye başlayan ve yazı sonuna kadar rastlamayı bekleyeceğiniz git gide ağırlaşan o sorunları anlatmayacağım bu yazımda…
Elbette Türk genci işsiz, Türk genci aşsız, Türk genci eşsiz. Ama maddi sorunların çok basit çözümleri olduğuna inanan, dile getirmekten geri durmasam da içinde çok büyütmeyen bir kimseyim. Şimdi kızmayın, işsizlik kolay iş değil elbette. Ancak şu an bahsedeceğim hushus çözüme kavuştuğunda Türk gencinin içerisinde kavrulmakta olduğu maddi sorunlarda çözüme kavuşuyor.
Alışıla geldiği üzere baştan şerhimizi düşelim de içimiz sükuta ersin. Sözüm riyakar, gençleri kendi kölesi zanneden ve üzerine basma niyetinde olan fosilleredir. Benim etrafımda fazlaca bulunan devrettiği bayrağı ve devrettiği genci bilen, her daim yanında olan atabeylerimize değil. Zaten bu yazıyı okuduğunda yüzünde hafif bir tebessüm ile “oh” çekecek olanlar da bu kıymetli büyüklerimizdir.
Türk gencinin kimsenin göremediği ya da görmek istemediği en içten ve temel sorunu siyasetin ve kendinden öncekilerin hiçbirine ve hiçbir sözüne güvenmemesidir. Şimdinin büyükleri genç olduğu vakit bugünün gençlerinden istedikleri şeyleri yapmış mıdır? Acaba gerçekten vatan sevgisi için mi bunlar benden isteniyor ya da istenecek? Ben gençliğimi heba ederken kimlerin cepleri dolacak? Bu soruların cevabı nedense hep Türk gencine vaat edilenden epey uzak ve riya dolu. Türk genci o kadar çok yalan duydu ki kimse doğru söylemiyor gibi geliyor artık ve aslında bakarsanız kimse doğru söylemiyor. Sahipsiziz! Yol gösterenimiz yok!
Türk genci büyüklerinden bir şeyler öğrenmesi, büyükleri için kıymetli olması ve alan taraf olması gerekirken nedense hep veren taraf olur. Lafa gelince bütün Türk genci Kürşat, Bilge Kağan, Fatih ama iş Kürşat’ın, Bilge Kağan’ın, Fatih’in gördüğü saygıyı göstermeye gelince başka. Aklına yatmayan meselede soru sorunca azar yiyen ve sinen, “adam mı oldun başımıza” ithamlarını büyüklerinden sıkça duyan o gençlik bitti. En son şu an bunu yapan ihtiyarlardı bunlara susan gençler. Büyüklerinin yalnız işleri bitene kadar gençleri saymaları ve önemsemelerini artık Türk genci yemiyor. Büyüye hörmet küçüğe sevgi kültürümüzün çürümeye başlayarak yok olmasına sebep olan nokta da tam burasıdır. Cahilce, hadsizce küçüklerine ahkam kesenler bu olağan üstü kıymetli değerimizi de katletmiştir.
Gelelim kötü habere. Bu çağın gençleri her çağda olduğu gibi bu çağın efendileridir. Tek fark gençken ezilmiş ve ezme sırası bana geçti diye sevinen dinazorların hevesini kursağında bırakacak olmasıdır. Zira artık kendi lideri olabilen bir nesille karşı karşıyayız.
Gökhun Aydın
İlk yorum yapan siz olun